අප දිල්ලි ගුවන්තොටුපලින්
එළියට එන විටම ඉන්දියානු මඟ පෙන්වන්නා අප පිළිගැනීමට පැමිණ සිටියේය. 2013 යම් රාජකාරියකට ගොස් ආපසු එන දවසේ, එම ගුවන්තොටුපල අලුතින් නවීකරණය
කර විවෘත කරන දවස මගේ සිහියට නැඟුණි.
දිල්ලි ගුවන්තොටුපල
ඇතුලත ඉන්දියාවේ තොටුපලක් කීමටත් නොහැකි ලෙස ඉතාමත් අලංකාරව තිබේ.
මට එහිදී තීරු බදු රහිත සාප්පුවකින් විස්කි බෝතලයක් දෙකක් ගන්නට සිතුනද, ඉන්දියානු බීම වලට ඇති කැමැත්ත නිසා නො ගෙන සිටියෙමි. අප බොහෝ අතීතයේ ඉන්දියාවේ පුහුණුව ලබද්දී නිළධාරිනි මාසේ බොහෝවිට අපගේ බිම වූයේ old monk rum සහ champa cola විය. එකල චම්ප කොලා රම් සමඟ බීමට සිදුවූයේ ඉන්දියාවේ කොකා කෝලාය. කොකා කෝලා කොම්පැණිය, ඔවුනට එකල රජයෙන් පැනවූ නීතියක් නිසා රටෙන් ඉවත්වී යාම නිසාය. මේ රජයේ යම් ආයතනයකට ඉදිරිපත් කළ යුතුය කියන නීතිය බව මට මතකය.
ගුවන් තොටුපලේදි ඉන්දියානු එයාටෙල් කාර්යාලයක් සොයාගෙන මම airtel sim පතක් මිලදී ගන්නට විමසා බැලුවෙමි. සිම් එකක් ඉන්දියානු රුපියල් 900 ක් වන අතර, රුපියල් 2500 දෙදහස් පන්සීයේ පැකේජ් එකක් තිබෙන බවත් ඔවුන් මට කීහ.
ඒ වන විට මගේ දුරකථනයේ තිබූ මොබිටෙල් සිම් එකට, එහි කලින් දමා තිබූ roaming එකක් වැඩ කරන්නට පටන් ගෙන මට ඉන්දියාව සහ ශ්‍රී ලංකාව අතර දුරකථන ගාස්තු සඳහන් කර කෙටි පණිවිඩ ලැබූ තිබුණි. ඒ අනුව ඉන්දියාවේ සිට ශ්‍රී ලංකාවට දුරකථන ඇමතුමකට විනාඩියකට රුපියල් පහක් පමණක් වන බව දුටු මම, ඉන්දියානු සිම් එකක් ගැනීම අතහැර දැමුවෙමි.
අප එළියට ගිය පසු ඉන්දියානු ගයිඩ්වරයා විසින් ගුවන් තොටුපොළට ආසන්නව තිබූ වාහන නවත්වන ස්ථානයක නවතා තිබූ ඔහුගේ බසය වෙත අප රැගෙන යන ලද්දේය.
සාමාන්‍යයෙන් බස් එක, එකහමාරක් පමණ විශාල වූ මේ බසය, අපගේ 17 දෙනකු කුඩා කණ්ඩායම මෙන් දෙගුණයකට පමණ ඉඩ තිබූ නිසා, අපට අවශ්‍ය ලෙස අත් කකුල් දිග හැර ඉඳගන්නට හැකි විය. මෙම බස් රථය ටාටා එන්ජිමක් ඇතුළුකර පන්ජාබයේ විශේෂයෙන් සාදන සැසියක් බව දැනගන්නට ලැබුණි.
එහි සවිකර තිබූ high speed engine එක නිසා, වාහනය ගමනේ යෙදෙද්දී ඉදිරිපස එන්ජිමට ඉදිරියෙන් තිබෙන ග්‍රිල් එක වාහනයේ මුහුණතින් අඟල් හයක් පමණ ඉදිරියට විවෘත වෙයි. එන්ජිමට වාතය ලබා ගැනීමට පහසු කරන ක්‍රමවේදයක්ද තිබෙන බව මම දුටිමි.
පැයකට පමණ පසු අපට උදය ආහාර ගැනීමට විශාල වාහන නැවතුමක් සහිත සංචාරක ආපන ශාලාවක් තුළ නැවතුනු අතර, අප ආපසු එන තෙක්ම අප විසින් මුදල් ගෙවා ලබා ගත් එකම ආහාර වේල විය. මම ඉකිලි දෙකත් එයත් සමඟ ලබාදෙන කරි සමග ආහාරයට ගත් අතර, ඒ සඳහා රුපියල් 100 ක පමණ මුදලක් වැය විය.
කිලෝ මීටර් 300 පමණ වූ දිල්ලි සිට ආග්‍රා වෙත අප පැය තුන හමාරකින් ගමන් කළෙමු. මෙම මුළු ප්‍රදේශයම ඉතා වියළි ප්‍රදේශයක් වන අතර බොහෝ විට දක්නට ලැබෙන්නේ ධාන්‍ය වගා කරන කෙත්වතු සහ හතු පිපෙන්නාක් සේ ගොඩ නැගී එන තට්ටු නිවාසයන්ය.
අග්‍රාහි ටාජ්මහල් නොදුරින් පිහිටි ආග්‍රා plaza නැමති හෝටලයට ගිය අපි, එතන අපේ බඩු බාහිර ආදිය තබා දහවල් ආහාර ගෙන, ටජ්මහල් නැරඹීමට ගියෙමු.
මම මීට පෙර වතාවක්ද ටල් මහල් බලා තිබූ නිසා, මට එතරම් උනන්දුවක් තිබුණේ නැත. ටජ් මහල් ස්මාරකය අප හොඳින් දන්නා දැක පුරුදු වූ එකක් නමුත්, එය වටා ඇති ගොඩනැගිලි සංකීර්ණ පිළිබඳව අප එතරම් දන්නේ නැත. එතැනදී අපට ලැබෙන මාර්ගෝපදේශකයන්ද අපට පෙන්වන්නේ ගොඩනැගිල්ලේ එකම දේවල් පමණි. ඒ අතරම මම මගේ සංචාර දෙකේදීම නිරීක්ෂණය කළ දෙයක් නම්, එහි මාර්ගෝපදේශකයන් බක පණ්ඩිතයන් බව ය.
මට එහිදී තීරු බදු රහිත සාප්පුවකින් විස්කි බෝතලයක් දෙකක් ගන්නට සිතුනද, ඉන්දියානු බීම වලට ඇති කැමැත්ත නිසා නො ගෙන සිටියෙමි. අප බොහෝ අතීතයේ ඉන්දියාවේ පුහුණුව ලබද්දී නිළධාරිනි මාසේ බොහෝවිට අපගේ බිම වූයේ old monk rum සහ champa cola විය. එකල චම්ප කොලා රම් සමඟ බීමට සිදුවූයේ ඉන්දියාවේ කොකා කෝලාය. කොකා කෝලා කොම්පැණිය, ඔවුනට එකල රජයෙන් පැනවූ නීතියක් නිසා රටෙන් ඉවත්වී යාම නිසාය. මේ රජයේ යම් ආයතනයකට ඉදිරිපත් කළ යුතුය කියන නීතිය බව මට මතකය.
ගුවන් තොටුපලේදි ඉන්දියානු එයාටෙල් කාර්යාලයක් සොයාගෙන මම airtel sim පතක් මිලදී ගන්නට විමසා බැලුවෙමි. සිම් එකක් ඉන්දියානු රුපියල් 900 ක් වන අතර, රුපියල් 2500 දෙදහස් පන්සීයේ පැකේජ් එකක් තිබෙන බවත් ඔවුන් මට කීහ.
ඒ වන විට මගේ දුරකථනයේ තිබූ මොබිටෙල් සිම් එකට, එහි කලින් දමා තිබූ roaming එකක් වැඩ කරන්නට පටන් ගෙන මට ඉන්දියාව සහ ශ්‍රී ලංකාව අතර දුරකථන ගාස්තු සඳහන් කර කෙටි පණිවිඩ ලැබූ තිබුණි. ඒ අනුව ඉන්දියාවේ සිට ශ්‍රී ලංකාවට දුරකථන ඇමතුමකට විනාඩියකට රුපියල් පහක් පමණක් වන බව දුටු මම, ඉන්දියානු සිම් එකක් ගැනීම අතහැර දැමුවෙමි.
අප එළියට ගිය පසු ඉන්දියානු ගයිඩ්වරයා විසින් ගුවන් තොටුපොළට ආසන්නව තිබූ වාහන නවත්වන ස්ථානයක නවතා තිබූ ඔහුගේ බසය වෙත අප රැගෙන යන ලද්දේය.
සාමාන්‍යයෙන් බස් එක, එකහමාරක් පමණ විශාල වූ මේ බසය, අපගේ 17 දෙනකු කුඩා කණ්ඩායම මෙන් දෙගුණයකට පමණ ඉඩ තිබූ නිසා, අපට අවශ්‍ය ලෙස අත් කකුල් දිග හැර ඉඳගන්නට හැකි විය. මෙම බස් රථය ටාටා එන්ජිමක් ඇතුළුකර පන්ජාබයේ විශේෂයෙන් සාදන සැසියක් බව දැනගන්නට ලැබුණි.
එහි සවිකර තිබූ high speed engine එක නිසා, වාහනය ගමනේ යෙදෙද්දී ඉදිරිපස එන්ජිමට ඉදිරියෙන් තිබෙන ග්‍රිල් එක වාහනයේ මුහුණතින් අඟල් හයක් පමණ ඉදිරියට විවෘත වෙයි. එන්ජිමට වාතය ලබා ගැනීමට පහසු කරන ක්‍රමවේදයක්ද තිබෙන බව මම දුටිමි.
පැයකට පමණ පසු අපට උදය ආහාර ගැනීමට විශාල වාහන නැවතුමක් සහිත සංචාරක ආපන ශාලාවක් තුළ නැවතුනු අතර, අප ආපසු එන තෙක්ම අප විසින් මුදල් ගෙවා ලබා ගත් එකම ආහාර වේල විය. මම ඉකිලි දෙකත් එයත් සමඟ ලබාදෙන කරි සමග ආහාරයට ගත් අතර, ඒ සඳහා රුපියල් 100 ක පමණ මුදලක් වැය විය.
කිලෝ මීටර් 300 පමණ වූ දිල්ලි සිට ආග්‍රා වෙත අප පැය තුන හමාරකින් ගමන් කළෙමු. මෙම මුළු ප්‍රදේශයම ඉතා වියළි ප්‍රදේශයක් වන අතර බොහෝ විට දක්නට ලැබෙන්නේ ධාන්‍ය වගා කරන කෙත්වතු සහ හතු පිපෙන්නාක් සේ ගොඩ නැගී එන තට්ටු නිවාසයන්ය.
අග්‍රාහි ටාජ්මහල් නොදුරින් පිහිටි ආග්‍රා plaza නැමති හෝටලයට ගිය අපි, එතන අපේ බඩු බාහිර ආදිය තබා දහවල් ආහාර ගෙන, ටජ්මහල් නැරඹීමට ගියෙමු.
මම මීට පෙර වතාවක්ද ටල් මහල් බලා තිබූ නිසා, මට එතරම් උනන්දුවක් තිබුණේ නැත. ටජ් මහල් ස්මාරකය අප හොඳින් දන්නා දැක පුරුදු වූ එකක් නමුත්, එය වටා ඇති ගොඩනැගිලි සංකීර්ණ පිළිබඳව අප එතරම් දන්නේ නැත. එතැනදී අපට ලැබෙන මාර්ගෝපදේශකයන්ද අපට පෙන්වන්නේ ගොඩනැගිල්ලේ එකම දේවල් පමණි. ඒ අතරම මම මගේ සංචාර දෙකේදීම නිරීක්ෂණය කළ දෙයක් නම්, එහි මාර්ගෝපදේශකයන් බක පණ්ඩිතයන් බව ය.
No comments:
Post a Comment