biopics - රෝහණ විජේවීර සහ චාර්ලි විල්සන්

මම පසු ගිය දිනක බිරිඳ රැගෙන තැන්නෙකුඹුර ෆුඩ් සිටියට ගියෙමි. ඇයට බඩු ගැනීමට වෙලා ගත වන නිසා මම බ්‍රැන්ඩි බෝතලයක් ගැනීමට ඒ අසළ ඇති බීම හලට ගියෙමි . ritz brandy බෝතලයක්ද මිලදීගෙන ආපසු එන ගමනේදී, එක කඩේක ඩීවීඩී වැල් එල්ලා තිබෙනවා දැක ඒ අසලට ගොස් ඒ පිළිබඳව විපරම් කළෙමි.

එහිදී නොයෙකුත් ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපට පරීක්ෂාකළ ද උනන්දුවක් ඇති නොවූ හෙයින් ආපසු එන්ට ලෑස්ති වන විට, ළඟකදී සෑදූ රෝහණ විජේවීර පිළිබඳ චිත්‍රපටිය පැත්තකින් තබා තිබෙනවා දැක එහි මිල ගනන් ඇසුවෙමි. ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටයක් රුපියල් 75 ක් වුවද, මෙම චිත්‍රපටය රුපියල් 150ක් වුවත්, මම එය මිලට ගත්තෙමි.

ඇත්තෙන්ම මම එයට උනන්දුවක් දැක් වූ නිසා, වෙළඳසලේ හිමිකරු එහි මිළ වැඩි කළ බවට මට සැකයක් ඇති වුනද, 150 ත් සාධාරණ ගණනක් නිසා, මම ඒ සඳහා ඔහුත් සමග කතා කිරීමට ගියේ නැත.

ඊයේ චිත්‍රපටය බැලුවෙමි. චිත්‍රපටය මම කාලයකට පසු බැලූ සිංහල චිත්‍රපටයක් විය. විශේෂයෙන්ම පසුබිම සකසා තිබූ ආකාරය ඉතාමත් වෘත්තීය මට්ටමෙන් කර තිබුණි. නිවාස, මිනිසුන් ඇඳුම් අඳින ආකාරය, කතාබහ කරන ආකාරය, හැසිරෙන ස්වාභාවය, රැස්වීම් යනාදිය, එක්දහස් නවසිය අසූ ගණන්වලට ගැලපෙන ආකාරයට ඉතාමත්ම අපූරුවට කර තිබුණි. විශේෂයෙන්ම කොළඹ නගරයේ ජුලි කලබල සිදුවන අවස්ථාවේ ඒ මැදින් විජේවීර වාහනයකින් ගමන් කරන දර්ශන ඉතාමත් තාත්වික ලෙස නිර්මාණය කර තිබුණි.  

සෑම නළුවෙකුම පාහේ අති දක්ෂ අන්දමින් ඔහුගේ චරිතයට ඇතුල් කර ගැනීමට අධ්‍යක්ෂකවරයාට හැකි වී ඇති බව, සෑම රූප රාමුවකින්ම පැහැදිලිව පෙණුනි. මේ අතර විශේෂයෙන්ම මෙහි ප්‍රධාන චරිතයට පණ දුන් කමල් අද්දරආරච්චි කැපී පෙනුණි. අන්තර්ජාතිකව සම්මාන දිනන්නට පවා සුදුසු ලෙසට ඔහු මෙම චරිතයෙහි යෙදුණු අතර, මට හිතෙන විදියට ලංකාවේ මෙතෙක් කල් මා දුටු සිංහල චිත්‍රපටයක චරිතාංග නළුවෙකු ලෙස දුටු හොඳම රඟපෑමයි.

නමුත් චිත්‍රපටයේ අඩුපාඩුද නොතිබුණාම නොවේ. උදාහරණයක් වශයෙන් මේ චිත්‍රපටය බලන විට, රෝහණ විජේවීර බෝසත් ළමා සමාජයක සභාපතිවරයකු තරම් හොද සහ අහිංසක කෙනෙකු බව පෙන්වීමට උත්සාහ කර ඇති බව පෙනේ. ඔහු දස දහස් ගණන් අහිංසක ගම්වැසියන් මරා දැමූ ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයක නායකයෙකු බව කිසිසේත් සිතන්නට චිත්‍රපටය අපට ඉඩ නොදේ.

සිල්ලර කඩයක මුදලාලි කෙනෙකු ඝාතන කරනු ලබන දර්ශනයක් හැරෙන්නට, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියාකාරකම් මේ චිත්‍රපටයේ පෙනෙන්නට නැති නමුදු, රජයෙන් හමුදා සහ පොලිසිය මගින් කරන ලද අපරාධ පමණක් ඉස්මතු කර පෙන්වන්නට සැම විටම උත්සාහ කරයි.

Biopic චිත්‍රපටි හදද්දී චරිතයන්ට සුදුහුණු ගෑම එම චිත්‍රපටය තත්වය බාල කරන බව කිව යුත්තක්ද නොවේ. මම මේ ලඟකදි මෙවැනි biopic එකක් වන charlies war  නම් චිත්‍රපටිය බැලුවෙමි. මෙම චිත්‍රපටයේ ඇමෙරිකානු කොංග්‍රස් සභිකයකු වන චෙකු වන චාල්ස් නැමැත්තා, ඇත්තෙන්ම ඇෆ්ගනිස්තානයේ රුසියානු ආක්‍රමණික හමුදාව පරාජය කර රටින් නෙරපා හරින්නට මූලික වන තැනැත්තාය. එහෙත් ඔහුගේ චරිතයේත් ලොකු අඩුපාඩු තිබේ. ඔහු නිතරම බීමතින් කල් ගෙවයි. බොහෝ කාන්තාවන් ඇසුරු කරයි.

එහෙත් මෙම චිත්‍රපටය ඔහුගේ චරිතයේ තියෙන අඩු පාඩු නොපෙන්වා, ඔහුගේ චරිතය සුදුහුණු ගාන්නට උත්සාහ කරන්නේ නැත. ඒ කාලේ සිදුවූ දෑ ඇති සැටියෙන්ම පෙන්වයි. ප්‍රසිද්ධ බීම හලක තවත් කාන්තාවන් කිහිප දෙනෙකු සමග, අමු නිරුවතින් ලොකු වතුර බේසමක සිටින ආකාරය පවා චිත්‍රපටයේ පෙන්වයි.

ගින්නෙන් උපන් සීතල චිත්‍රපටය මෙය අතින් බොහෝ දුර්වල බව පෙනේ.  චිත්‍රපටයෙන් උත්සාහ කරන්නේ විජේවීර සහ ඔහුගේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සියළුම වැරදි කළේ රජයේ හමුදාවල මර්ධනයට එරෙහිව බව පෙන්නුම් කරන්නට උත්සාහ කරයි.

ඇත්තෙන්ම එවැනි කටයුත්තක් කරන්නට උත්සාහ කරන දර්ශන මාලාවකට චිත්‍ර පටයක් යැයි කිව නොහැක්කේය. එය දේශපාලන ප්‍රකාශනයකි. ඉතිහාසය වැරදි ලෙස ඉදිරපත් කරන්නට දරණ උත්සාහයකි.

බලා සිටිද්දී වෙනස්වෙන අපේ අනාගතය

මම මේ ලඟකදි මගේ ගෙදර තිබෙන පරණ pool table එකක් විකුණන්නට ෆේස්බුක් එකේ පෝස්ට් එකක් දැම්මෙමි. කිසිම වියදමක් නොමැති වෙළඳ දැන්වීම්; මේ සඳහා දෙදෙනෙකු උනන්දුවක් දැක්වූ අතර, ඉන් එක් අයෙකු එය මිලදී ගැනීමට කැමැති වී රුපියල් දහදාහක් මගේ බැංකු ගිණුමට බැර කළේය. එම මුදල් මාරුවද සිදුවුනේ app හරහාය.

සතියකට පමණ පසු මේසය ගෙන යාමට කෙනෙකු පැමිණි අතර, අද උදේ 05:00 ට ඔහු මට මගේ ගෙදර ගේට්ටුව ළඟ සිට දුරකථන ඇමතුමක් දුන්නේ ය. මෙම තැනැත්තා මීට පෙර මා සමඟ කතා කළේ වත් නොමැති අතර, ඔහු අපේ ගෙදරට පැමිණ තිබුණේ මා විසින් මෙසේ මිලදී ගත් තැනැත්තාට යවන ලද වට්ස්ඇප් ලොකේෂන් එකක් භාවිත කරමිනි.
වට්ස්ඇප් ලොකේෂන් එකක් භාවිත නොකළේ නම්, කොළඹ සිට පැමිණ තිබූ ඔහු, අප ගෙදරට ගෙන්වා ගැනීමට අපට කොතරම් කෝල් ගන්නට සිදුවනු ඇත්දැයි මට ඒ වේලාවේ සිතුණි.

මේසය ගල වනතුරු මම ඔහුටද තේ එකත් දී කතාවට වැටුනෙමි. ඔහු ඔන්ලයින් භාණ්ඩ විකුණන සමාගමක බෙදා හැරීමට තිබෙන බඩු හැමදාම හවසට කොළඹින් ගෙන කුරුණෑගලට සහ මහනුවරට ඒවා ගෙනැවිත් දී, ආපසු පාන්දරින්ම තම නිවෙසට යන බව මට කීවේය.

මෙය සැමදාම සිදු වන්නක් බවත් ඔහු කී විට, මට මේ පිළිබඳව ප්‍රශ්න කිහිපයක් අසන්නට සිතුනි. මම මෙතෙක් කල් සිතා සිටියේ එම සමාගම් වලින් චීනයෙන් බඩු මිලදීගෙන ලාභයක් තබාගෙන, ලංකාවේ ඔන්ලයින් විකුණ බවයි. ඒ නිසා මම ඔහුගෙන් ඔහු නුවර සිට ආපසු යන විට ලොරිය හිස්ව ගෙන යන්නේ දැයි ඇසුවෙමි. එහෙත් ඔහු කීවේ ආපසු යන විටත් ලොරිය පුරවා ගෙන යාමට තරම් මෙහි සිට කොළඹට බඩු තිබෙන බවයි.
එම සමාගම වෙත ලියාපදිංචි වී ඇති ප්‍රාදේශීය සපයන්නන් නොයෙකුත් බඩු නිපදවා, කොළඹට යන බව ඔහු පැවසූ විට මම පුදුමයට පත්වීමි.
මෙය ඉතාමත් හොඳ ප්‍රවණතාවකි. ඒ කියන්නේ අපි හිතනවට වඩා ලංකාවෙත් නොයෙකුත් භාණ්ඩ වල නිෂ්පාදකයන් සිටින බවය. ඔවුනට තම භාණ්ඩ විකුණා ගැනීමට මෙවැනි ඔන්ලයින් සමාගම් වලින් බොහෝ උපකාරයක් ලැබෙන බවය. මෙම නිෂ්පාදනයන් දිරිගැන්වීමටත්, ඔවුන්ගේ භාණ්ඩ පාරිභෝගිකයන් අතර පත් කිරීමටත් විශාල මෙහෙයක් සිදු කරයි.
මේ අපේ රජයවත් නොදැන රට දියුණු වෙන ආකාරයයි.

ඇත්තෙන්ම මෙම තාක්ෂණය තව ටික කාලයකින් අවුරුදු පහක් දහයකින් අපගේ ජීවත්වන ආකාරය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් කරනු ඇත.
දැනටමත් අපි අප නිවසේ පිටතින් ආහාර ගැනීමට සිතූ විට, නගරයට ගොස් ආපන ශාලාවකින් ආහාර ගන්නේ නැත. නමුත් පික්මි ඇප් එකෙන් ආපනශාලා විස්සකින් පමණ menu එකක් තෝරාගෙන ආහාර ඇණවුම් කරන්නෙමු. පැය භාගයක් යාමටත් පෙර මෝටර් බයිසිකලේකින් ආහාර අපට ලැබෙන අතර, එය සඳහා කිසිම අමතර වියදමක් යන්නේ නැත.
වාහනයට පෙට්ට්‍රල්, නගරයට ගිය විට පාකින්, ආහාර ගැනීමට ගොස් ඩ්‍රින්ක් එකක් ගත්තොත් ආපසු එලවා ගෙන ඒමේ ප්‍රශ්නය, මේ කිසිවක් නැතුව බොහෝ පහසු මිලකට ගෙදර දීම එක ආපනශාලාවකින් නොව, ආපනශාලා 20 කින් පමණ තෝරා ගත් ආහාරයක් පහසුවෙන් ලබා ගැනීමට පුළුවන.

ගමනක් යාමට අවශ්‍යතාවක් ඇති වූ විටද, පික්මි හෝ ඌබර් වාහනයක් ගෙන්වාගෙන ගමන යාම ඉතාමත් පහසුය, මේ සියල්ලම සිදුවන්නේ අන්තර්ජාලය සහ ඇප් තාක්ෂණය නිසාය. තව ටික කලකින් අපගේ දෛනික අවශ්‍යතාවයන් වන ආහාර සහ එළවළු වලටද මෙම තාක්ෂණය පැමිණෙනු ඇත. එවිට අපට අතරමැදියන් බොහෝ දෙනෙකු නොමැතිව ගොවියන්ට තමන්ගේ නිෂ්පාදන පාරිභෝගිකයන් අතට ලබා දීමට හැකි වනු ඇත.

කලක් යනවිට ආපනශාලා නොමැති වී කුස්සි පමණක් ඉතිරි වනු ඇත.

ප්‍රශ්න විසඳීමේ ස්මාර්ට් ක්‍රමවේද; ලෝකෙට නය නොවී නගරයට යෑම.

මේ ලඟකදී මම ඇමෙරිකාවේ වර්මන්ට් ප්‍රාන්තයේ, එම ප්‍රාන්තයට ජනයා පදිංචියට ගෙන්වා ගැනීමට කරන ලද දැන්වීමක් ටයිම් සඟරාවේ දුටිමි. මමද නිව්පෝර්ට් නගරයේ යුධ විද්‍යාලයේ ඉගෙන ගන්නා සමයේ මෙම නගරය වෙත ගොස් ඇති නිසා, මෙම කුඩා ප්‍රවෘත්තිය ටිකක් උනන්දුවෙන් කියවුවෙමි.

එම ප්‍රවෘත්තිය මෙලෙස මෙම සඟරාවේ පලකල තිබුනේ එහි ඇති යම් විශේෂ බවක් නිසාය. එහි කියා තිබුනේ ඇමෙරිකානු පුරවැසියෙක් වර්මන්ට් ප්‍රාන්තයට ස්ථිර පදිංචියට පැමිණෙන්නේ නම්, ඇයට එම ප්‍රාන්තයෙහි පදිංචිය පහසු කිරීම සඳහා එම ප්‍රාන්තය $ 10000 (අප මුදලින් ලක්ෂ 20 ක් පමණ) ක් ගෙවීමට සුදානම් බවය.

ඔවුන් මෙම ක්‍රියාව කරන්නට තීරණය කර ඇත්තේ වර්මොන්ට් ප්‍රාන්තයේ දැනට මුහුණදෙන ප්‍රශ්න තුනකට විසඳුමක් ලෙසය. එම ප්‍රශ්න නම්

1.    ජනගහනය අඩුවීම වලක්වා ගැනීමට.

2.    වැඩකරන ප්‍රතිශතය වැඩිකර ගැනීමට.

3.    දර්ශනීය එහෙත් වයස්ගත වන ජනගහනයක් සිටින ප්‍රාන්තයක් බවට ප්‍රසිද්ධ වීම වලක්වා ගැනීමට

ඒ රටවල ප්‍රාන්ත තමන්ගේ අනාගතය දෙස බලන ආකාරය සහ ඒවාට විසඳුම් හොයන ආකාරය, මෙම ප්‍රශ්නය විසඳන්නට උත්සාහ කරන ආකාරයෙන් අපට මොනවට පැහැදිලි වෙයි.

දැන් මෙම දිරි දීමනාව ලබාදීමේදී එක කැච් එකක් ඇත්තේය. ඒ ඔබ කරන රැකියාව නිවසේ සිට කරන රැකියාවක් වීමයි. මෙම අවශ්‍යතාවය ඇතුලත් කර ඇත්තේ එක්කෝ ඔබ ගොවියෙකු කිරීමටය, එසේත් නැත්නම් වාහනයක දිනපතා වැඩට නොයා රැකියාවක් කරන්නෙකුටය. ඒ අනාගතය සඳහාය. ප්‍රශ්න වලට ස්මාර්ට් විසඳුම් මේවාය.

මෙසේ ඔවුන් මෙවැනි කොන්දේසියක් දමා ඇත්තේ පාරේ වාහන අඩුකිරීමටය. මාර්ග තදබදය සහ පරිසර හානිය අවම කිරීමටය.

මෙම සිද්ධියෙන් අපට උගත හැකි පාඩම් මොනවාද? අප ඉගෙන ගත යුතු පලවෙනි පාඩම නම් සෑම ප්‍රශ්නයකටම විසඳුම් කිහිපයක් තිබෙන බවය. දෙවැන්න ප්‍රශ්නයකට තිබෙන ප්‍රධාන විසඳුම් දෙකෙන් එකක් කොන්ක්‍රීට් සහ යකඩ වලින් ඇති අතර, අනික් විසඳුම මොලය පාවිච්චි කර සිදුකල යුතු බවය.

උදාහරණයකට කොළඹ නගරයට; වෙනත් ඕනෑම නගරයකට මෙන්ම, මිනිසුන් හා වාහන ඇතුළු වෙනවා වැඩි නම් නගරයේ යටිතල පහසුකම් වලට දරාගන්නට බැරිනම්, එය විසඳාගැනීමට ක්‍රම දෙකක් වෙයි. පළමුවැන්න ගතානුගතික ක්‍රම වේදය වන පාරවල් පළල කිරීමය, මොනෝ රේල් සැදීමය, වැඩිපුර වැසිකිලි ඇතුළු යටිතල පහසුකම් වැඩි කිරීමය. ඒ පැරණි ක්‍රමය වෙයි. ප්‍රශ්නය මතුවූ ගමන්ම අපට හිතට නැගෙන විසඳුම මෙය වෙයි.

අනික ස්මාර්ට් විසඳුම වෙයි. එම විසඳුමෙන් කරන්නේ නගරයට එන මිනිසුන් සහ වාහන අඩුකරන්නේ කෙසේදැයි සිතීමය. එම විසඳුම් සඳහා තාක්ෂණය පාවිච්චි කර මොඩල් සාදා පිළිතුරු සෙවීමය.

උදාහරණයකට මහනුවර නගරය ගමු. නගරයට වැඩියෙන්ම මිනිසුන් සහ වාහන එන්නේ ඇයි? ආරෝග්‍ය ශාලාව, පොලිසිය, පාසල් නගරයෙන් පිටතට ගෙන ගියහොත් කොපමණ දිනපතා නගරයට පැමිණෙන්නන් ප්‍රතිශතයක් අඩු වෙයිද? අප ගණන් බැලිය යුතුය.

ප්‍රධාන රජයේ පාසල් 4 ක් නගරයේ ප්‍රධාන දිසා හතරෙහි නගරයට කිලෝ මීටර 3 බැගින් දුරින් පිහිටුවා, සිසුන් එම පාසල් 4 ට බෙදා හැරියොත් මට හිතෙන විදිහට නගරයට උදේට ඇතුළුවන් වාහන 40 % කින් පමණ අඩුකරන්නට පුළුවන. එසේ වුවහොත් තව අවුරුදු 20 කට වත් අපට මහනුවර නගරයට අලුතින් පාරවල් හෝ බයි පාස් පාරවල් හදන්නට අවශ්‍ය වන්නේ නැත. මෙම වෙනස ශත 5 ක වියදමක් නොමැතිව කරගන්නට පුළුවන. පාරවල් හදන්නට මෙන් ලෝකයට ණය වන්නට උවමනාවක්ද නැත.

මේ එක උදාහරණයකි.

දැන් තිබෙන තාක්ෂණයත් සමග ප්‍රශ්න විසඳන්නට ලොකු ගොඩනැගිලි අඩි  සියේ පාරවල්, තට්ටු ගණන් අමාත්‍යංශ, බිලියන ගණන් වල පොදු ප්‍රවාහන පද්ධති හදන්නට අවශ්‍ය නැත.

අවශ්‍ය ගතානුගතිකත්වයෙන් මිදීම පමණි.

ලංකාවේ අපේ mass killing නැවත්වීම

 ඇමෙරිකාවේ mass shootings නිතරම  සිදුවේ. ඒවා බොහෝවිට සිදුකරන්නේ යම් පුද්ගලික ප්‍රශ්නයක් නිසා ඔලුව අවුල් වූ පුද්ගලයන්ය. එසේම ඇමෙරිකාවේ වාසය කරන්නට අයිතිය තියෙන්නේ සුදු හම ඇත්තන්ට බවත්, ඔවුන් අනෙකුත් වර්ගයන් වල මිනිසුනට වඩා ඉහල පන්තියකට අයත් වන බවත් සිතන පුද්ගලයන් ය. එසේ නැත්නම් තමන්ට අසාධාරණයක් වී ඇති සිතන යම් රැකියාවක් අහිමි වූ කෙනෙකි.

මෙලෙස මේ අවුරුද්ද තුල mass shootings සිදුවී ඇති ප්‍රමාණය වසරේ අවසන් වී ඇති දවස් ගනනට වැඩි බව වාර්තා වෙයි. එම මුළු ප්‍රමාණය 255 කි.

ඇමෙරිකාවේ මෙම mass shootings වලට වඩා භයානක ඝාතන වර්ගයක් ලංකාවේ සිදුවෙයි. ඒ මහමඟ සිදුවන මිනිමැරීම්ය. අප රටේ පසුගිය වසර දහයේ  මාර්ග අනතුරු වලින් සිදුවී ඇති මරණ සංඛ්‍යාව 26000 පනියි.

පෙරේදා වස්කඩුවේ සිදුවූ ඛේදවාචකය මෙම මාර්ග අනතුරු වල ඔටුනු පැළඳීම යැයි කිව හැක්කේය. එම අනතුරේ අප දකින්නේ ලංකාවේ මාර්ග අනතුරු වලට මුල්වන හේතු කිහිපයකි.

1.    පොදු ප්‍රවාහන සේවයේ රියදුරන්ගේ පාරවල් බදු ගෙන ඇති ආකාරයේ ආකල්පය

2.    පොදු ප්‍රවාහන සේවය කිසිම පාලනයකින් තොරව සිදුවීම

3.    මාර්ග නීති ගැන කිසිම තැකීමක් නොමැති රියදුරන්, විශේෂයෙන්ම බස්  සහ ත්‍රි විල් රියදුරන්

4.    කුඩා මාර්ග නීති වැරදි නොසලකා හරින පොලිසිය

5.    සියලු දෙනාගේ කිසිම තේරුමක් නැති හදිසිය

දැන් මේ සියලු මාර්ග නීති කැඩීමේ අවසාන ප්‍රතිපලය මාර්ග අනතුරු සහ මරණයන්ය.

වසරකට 3000 කට වැඩි මිනිසුන් පිරිසක් මිය යාම ලෙහෙසි පහසු ප්‍රශ්නයක් නොවේ. අපි දශක ගණනාවක් දුක්විඳි යුද්ධයෙන් වත් මෙතරම් ජීවිත ගණනාවක් ජාතියට අහිමි වුයේ නැත. මෙවැනි මරණ සංඛ්‍යාවක් කොතරම් පවුල් ගණනක් තමන්ගේ මව පියා හෝ දරුවෙකු නැතිවීමෙන් අසරණ වනවා ඇද්ද? මෙම ජාතික ප්‍රශ්නය අප විසින් අපගේ සියලුම හැකියාවන් සහ සම්පත් යොදවාගෙන විසඳාගත යුත්තකි.

එහෙත් මැරුණ ගණන කියනවාට එහෙමත් නැත්නම් අනතුර සිදුවූ ආකාරය cctv වලට ලැබුණු දර්ශන පෙන්වා ratings වැඩි කරගන්නවාට වඩා යමක් සිදුවන බවක් නම් පෙනෙන්නට නැත.

මෙම ජාතික අපරාධය වලක්වන්නට හෝ සැහෙන දුරට අවම කර ගන්නට අපට පහසු ක්‍රමයක් තිබේ. ඒ සඳහා කොමිෂන් දාගෙන අඳුරේ අතපත ගාන්නට අවශ්‍යතාවයක්ද නැත්තේය. මෙයට තිබෙන හොඳම පිළිතුර තාක්ෂණය පාවිච්චි කිරීමයි. තාක්ෂණය පහසුවෙන්ම ලබාගත හැකිය. එය සැමතැනම තිබේ.

මේ සඳහා මගේ යෝජනාව මෙසේය. තමන්ගේ වාහන fleet එකේ ඕනෑම වාහනයක් තිබෙන්නේ කොතනදැයි ආයතන වලට සොයාබැලීමට උදව් කරන app එකක් තිබේ. මෙම තාක්ෂණයම යොදාගෙන අනුන්ගේ වාහන සංවිධානය කර කුලියට වාහන ලබාදෙන pickme වැනි ආයතනද ලස්සනට වැඩේ කරගෙන යයි.

පොදු ප්‍රවාහන සේවයේ තිබෙන සැම වාහනයකටම මෙවැනි app එකක් ලබාදෙන්න. එය පොදු ප්‍රවාහනයේ යෙදෙන සැමවිටම app එක පනගන්විය යුතු අතර, ගමන අවසානයේදී තමන් ගේ ගමන අවසාන බව දන්වයි. මෙම app එක මඟින් එම app වල පාලක මැදිරියට වාහනය ඕනවට වැඩි වේගයකින් ගමන් කරන්නේ නම් එය නිරීක්ෂණය කර ඊළඟ පොලිසියට දැන්විය හැකි අතර, ගමන අවසානයේදී විශාල දඩයක් ප්‍රධානය කල හැක. එවැනි අධි වේග අවස්ථා නිශ්චිත ගණනකට පසුව එම වාහනය ලියාපදිංචියෙන් ඉවත් කිරීම සිදුකල හැක්කේය.

මෙයට අමතරව ප්‍රධාන මාර්ගවල තැනින් තැන, ස්ථාන වෙනස් කළහැකි  කැමරා සවිකර, විශේෂයෙන්ම මාර්ග නීති කදිමට බොහෝ ඉඩ කඩ ඇති ස්ථාන වල, එම කැමරා මඟින් ලබාගන්නා දර්ශන පාවිච්චි කර ඉහත පරිදිම දඬුවම් ක්‍රමයක් ක්‍රියාත්මක කිරීම.

මේ ක්‍රම දෙකම ඉතාම වියදම් අඩු එමෙන්ම විශේෂ තාක්ෂණ දැනුමක් නොමැතිව ක්‍රියාත්මක කල හැකි ක්‍රම වේදයන්ය. රුපියල් මිලියන 10 කින් පමණ ඒවා පටන්ගත හැක්කේය. ඉන්පසු ලාභ නොලබන වියදම් පියවා ගැනීමේ ක්‍රමයකට පුද්ගලික අංශය මඟින් හෝ ක්‍රියාත්මක කල හැක්කේය.

මම කලකට පෙර මෙහි සමහර දේවල් ගැන ලියන ලද බ්ලොග් එකක්ද පහතින් උපුටා දක්වමි.

ඊයේ පෙරේදා මාර්ග නීති කඩ නොකරන රියදුරන්ට පොලිසිය පාරේ තෑගි බෙදනවා දුටිමි. positive reinforcement හොඳ පුරුදු ඇතිකරන්නට නරක ක්‍රම වේදයක් නොවේ. නමුත් එයින් තවත් දෙයක් පෙනේ. ඒ ලංකාවේ හරියට වාහන එලවන්නේ තෑගි දෙන්නට වුවත් තෝරාගත හැකි ඉතා කුඩා ප්‍රතිශතයක් බවයි. එය 2% ක් 3% ක් පමණ වනු ඇත. නැත්නම් තෑගි වලට වියදම් කර පොලිසිය විකිනෙන්නට පුළුවන.

මෙලෙස අනතුරු අඩුකරන ක්‍රමයක් පිළිබඳව මම අවුරුද්දකට පමණ පෙර ලියූ බ්ලොග් එකක් මට නැවත පල කරන්නට සිතුනේ මේ ප්‍රවුර්තිය දුටු පසුය.

මම පසුගිය අවුරුදු තුන පුරාම පාහේ, සතියකට වරක්, කොළඹ නුවර මාර්ගයේ ගමනා ගමනය කරමි. මහනුවර නගරයෙන් නැගෙනහිරට වන්නට ජීවත්වන නිසා, නිවෙස නගරය අසලම වුවද, සෑම වාරයකදීම, නගරය හරහාම යාමට සිදුවන හෙයින්, මගේ කොළඹ නුවර ගමනට; පටන් ගන්නා වේලාව හා වාසනාව මත රදා පැවැත්තුනද, පැය 31/2 සිට 5 දක්වා ගතවේ. මේ කිලෝ මීටර් 120 ක් සදහාය.

අගනුවර සිට ලංකාවේ ප්‍රධාන නගර වලින්, 75% කට වඩා නගර සම්බන්ධ කරන්නේ, කොළඹ අඹේපුස්ස මාර්ගයයි. ලංකාවේ ඕනෑම මාර්ගයක් ගතහොත්, අඩු ගණනේ ඒ ඕනෑම මාර්ගයක යන වාහන ගණනට වඩා, දෙගුනයක් වත් වාහන මේ මාර්ගයේ ගමන් කරන බව මට විශ්වාසය. සුද්දා මේ මාර්ගයට A 1 යැයි නම දාන්නට ඇත්තේ, මේ නිසා විය යුතුය. ලංකාවේ ශීඝ්‍රගාමී පාරවල් හදන විට, සැලසුම් කරුවන්ගේ මනසට මුලින්ම පැමිණිය යුතුව තිබුනේ, මේ මාර්ගයේය. එහෙත් මෙතෙක් කල් කිසිම රජයක් මේ සදහා උනන්දුවක් ගෙන නැත්තේය. තවම එවැනි මාර්ගයක සේයාවක් වත් දක්නට නැත්තේය.

කොණ්ඩ කටු වංගු වලින්, හැරවි හැරවී දිවෙන මාර්ගය, මුලින්ම යටත් විජිත පාලන සමයේ ගොඩනැගුනේ, බඩු අදින ගැල් කරත්ත සදහාය. ඉඳහිට අශ්වයන් බැදි ලියුම් කරත්තද, මාර්ගයේ දිවෙන්නට ඇත. එකලට වඩා පාර වෙනස් වී ඇත්තේ, එය තරමක් පලල් වීමත්, කාපට් වීමෙනුත් පමණි. 180⁰ හැරවෙන වංගු එමටය. මේ වංගු හා කඳු නිසා, පොලීසියද, ඉදිරියෙන් යන වාහනය ඕවටේක් කලහැකි කඩඉරි අදින්නේද, ඉතාමත් ලෝභ කමෙනි. කොන්ද කැඩෙන තෙක්, ගොඩනැගිලි ද්‍රව්‍ය පුරවා ගත් හෝ මයියංගනයේ සිට එන වැලි ලොරියක්, ඉදිරියට අහුවුනොත් යටත් විජිත කාලයේ ගැලක වේගය ලබා ගත්තත් එය ලොකු දෙයකි.

 මේ අතරේ මෙතරම් හෙමින් යන වාහන පෙල, අනතුරුදායක ලෙස ඕවර්ටේක් කරන, පුද්ගලික බස් රියදුරන්, මාර්ගයේ වාහන එලවීම, මාරක ලිදේ මෝටර් ධාවන තරඟයකටත් වඩා, ත්‍රාසජනක කරති. එක්කෝ මාර්ග නීති කඩ කරන්නන් අල්ලාගෙන දඬුවම් දෙන්නට සිටින පොලිස් නිලධාරීන්, පුද්ගලික බස් රථ මගීන්ට අනුකම්පා කර, ඒවා නවත්තන්නේ නැත, එසේත් නැත්නම් මෙම බස් රථ රියදුරන් අතර, පවත්වා ගන්නා යම් රහස් සංඥා ක්‍රමයක් මගින් පොලිස් නිලධාරීන් සිටින තැන් ගැන, ඔවුනට යම් පූර්ව අනතුරු සංඥාවක් ලැබේ.

සමහර විටෙක මෙලෙස මෙම රියදුරන්, අනෙක් වාහන ඕවර්ටේක් කිරීමට ඉරි දෙකම කපාගෙන කෙලින්ම ප්‍රති විරුද්ධ ලේන් එකේ, ඉදිරියට එති. ඇත්තෙන්ම ඔවුනට චෝදනා කල යුත්තේ, මාර්ග නීති කඩ කිරීමට නොව, මිනී මැරීමට උත්සාහ කිරීමේ චෝදනාවටයි.

අහිංසක, මාර්ග නීති හරියටම පිලිපදිමින් වාහන එලවන රියදුරන්, මේ ලේ වතුර වන බියගැන්වීම් වලින්, බේරා ගන්නේ කෙසේද?

දැන් තිබෙන තත්වයන් උඩ, ඒ සදහා හොදම පිලිතුර ස්ථාන වෙනස් කරන, කැමරා පද්ධතියක් යැයි මට සිතේ. එවැනි කැමරා 20 ක් පමණ, නොයෙකුත් ස්ථානයන්හි තබා, පැය 24 ම වීඩියෝ කර, එක්කෝ ඒ අවස්ථාවේම පරීක්ෂා කර හෝ එසේත් නැත්නම්, පසුදින පරීක්ෂා කර, මාර්ග නීති කඩන්නන් අල්ලා ගෙන, ඔවුනට දඬුවම් කල හැක. එම වාහනවල නොම්මරයද බලාගත හැකි, කැමරා තාක්ෂණය දැන් තිබේ. වීඩියෝ දර්ශණය උසාවියේ සාක්ෂියකට, අවශ්‍ය නම් ගත හැක.

 මෙය තවත් නිරවුල් කරන්නට අවශ්‍ය නම්, පුද්ගලික බස් කැමරා පද්ධතියට හදුනා ගැනීම සදහා, යම් තාක්ෂණයක් ඇතුල් කරන්නටද පුලුවන.

මෙම පද්ධතියේ කැමරා ඒකක නිතරම; මාසයකට 10/12 වතාවක් පමණ, වෙනස් තැන්වල ස්ථාන ගත කිරීමෙන්, ඒවා තිබෙන තැන්, අනුමාන කිරීමට රියදුරන්ට නොහැකි වන්නේය. මෙවැනි පද්ධතියක් රුපියල් මිලියන 10 කට මේ පැත්තෙන්, ගොඩනංවන්නට පුලුවන. රජයට මෙය වියදම් කරන්නට අපහසු නම්, මේ වියදම වාහන රක්ෂණය කරන ආයතන වලින් ඉල්ලා ගැනීමට පුලුවන. ඔවුන් ඉතා කැමැත්තෙන් එය ඉටු කරනු ඇත. මක්නිසාද, මෙවැනි පද්ධතියක් ඇති කිරීමෙන්, වාහන අනතුරු බෙහෙවින් අඩු වී, වාහන හිමියන්ට ගෙවන්ට සිදුවන රක්ෂණ ආවරණ, කැපී පෙනෙන අඩු වීමක් සිදුවන නිසාය.

මෙම පද්ධති ක්‍රියාත්මක වන බව දැනගත් විගසම, ඒවා කොතනක තිබෙන්නේදැයි, අනුමාන කිරීමට නොහැකි නිසා, මාර්ග නීති උල්ලංඝනයන් සහ ප්‍රතිපල මාර්ග අනතුරු වල සීඝ්‍ර පහල යාමක් සිදුවනු නොවනුමානය.

මෙම පද්ධතිය ඇති කිරීමෙන්, මාර්ගයේ රාජකාරී කරන පොලිස් නිලධාරීන්ට, නොයෙකුත් ස්ථානවල සැඟවී, පාරට පැන රියදුරන් සමග අප්‍රසන්න අවස්ථා ඇතිවීමද, වැලැක්වෙන නිසා, ඔවුනද මෙයට බොහෝ කැමති වනු ඇත.  

අලුත් තොරතුරු දැනගනීමේ පනත, ව්‍යවහාරයට පත්වූ විගසම අප, පොදු ජනයාට මෙම කැමරා වලින් නිපදවන වීඩියෝ පට, නරඹන්නට රජයෙන් ඉල්ලා සිටීමට, හැකියාව ලැබෙන්නේ යැයි මම විශ්වාස කරමි. එසේ නම් යම් ප්‍රභූයැයි කියාගන්නා පුද්ගලයෙකු, මාර්ග නීති උල්ලංඝනය කරනවා දුටුවහොත්, අපට එම වීඩියෝ පටය නරඹන්නට ඉල්ලා, එම උල්ලංඝනයට නීතිය ක්‍රියාත්මක නොවූයේ ඇයි දැයි අසා සිටින්නටද පුලුවන් වනු ඇත.