අනෙක් සැම දෙයක්ම මෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදයද වෙනස් වෙයි. පුරවැසියන් සියලු දෙන සහභාගී වී තීරණ ගැනීමට යාමේදී බොහෝ කල් ගතවිමද තීරණ ගැනීමේදී ඇතිවන අවුල් සහගත තත්වයද නිසා ඍජු ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය අප්‍රායෝගික බව ප්‍රත්‍යක්ෂ වෙයි. මේ සඳහා හොඳම පිළියම නියෝජිත ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය බව පැහැදිලි වෙයි. එතැන් සිට ස්ථාපිත වන නියෝජිත ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය මේ දක්වා කුඩා වෙනස්කම් ඇතිකරගනිමින් එහෙත් ප්‍රජාත්‍රන්තවාදයේ මුලික අංග ලක්ෂණ එසේම තබාගනිමින් ඉදිරියට යන්නේ මනුෂ්‍යයන්ගේ දැනට සොයාගෙන ඇති එකම සාධාරණ හා ප්‍රායෝගික ස්වයං පාලන ක්‍රමය ලෙසය.
පසුගිය සියවසේ මුල් භාගයේ ප්‍රජාත්‍රන්තවාදයට විකල්පයක් ලෙස කොමියුනිස්ට් වාදය ලෝකයේ යම් කොටසක තෝරා ගැනුනද අවුරුදු 50ක් යාමටත් පෙර එම පාලන ක්‍රමය අසාර්ථක එමෙන්ම පසුව ඒකාධිපතිත්වයට මඟ පෙන්වන ක්‍රමයක් බව පෙනී ජනතාව විසින්ම ප්‍රතික්ෂේප කෙරින. නියෝජිත ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය සම්පුර්ණයෙන්ම නිවැරිදි එසේම සර්ව සාධාරණ ක්‍රමයක් නොවේ. එහෙත් තිබෙන විකල්ප දෙස බලනවිට එම ක්‍රමවේදයට පිළිමලුන් නොමැති බව පමණක් කිව හැක.
තාක්ෂණයේ දැන් ඇතිවේගෙන යන වෙනස්කම් බලනවිට තව අවුරුදු 20කින් පමණ දියුණු රටවල නැවත වරක් ඍජු ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය අත්හදාබලන බව මට නම් ලොකු විශ්වාශයක් තිබේ. සැම පුරවැසියෙක්ම; අඩු ගන්නේ 95%ක් වත් ජාලගත නම් නැවත ඍජු ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය යාම එක්වරම හිතට එන තරම් අපහසු නොවේ.
නමුත් මා මෙය ලියන්නට පටන්ගත්තේ ප්‍රජාත්‍රන්තවාදයේ අනාගතය ගැන සාකච්චා කරන්නට නොවේ. වර්තමානයේ අපේ නියෝජිත ප්‍රජාත්‍රන්තවාදයට සිදු වී ඇති සන්ත්‍රසිය ගැන කතා කිරීමටය. අපි නියෝජිත ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය තුලින් අවුරුදු 5 කට සැරයක් පමණ කරන්නේ කලින් තීරණය කරගත් නියෝජිතයන් ප්‍රමාණයක් අප වෙනුවෙන් තීන්දු තීරණ ගැනීමට පාර්ලිමේන්තුවට පත්කර යැවීමටය. ඔවුන් පත්කර ගන්නා අවස්ථාවේ අප බොහෝ ප්‍රවේශමෙන් ඔවුන්ගේ සුදුසුකම්, අතීත හැසිරීම් යනාදී පරීක්ෂා කර බලා ඔවුන් තෝරා ගත යුත්තේ ඉදිරි අවුරුදු 5 කට පමණ අප වෙනුවෙන් තීරණ ගැනීම ඔවුන්ට පවරන නිසාය.
අප විසින් නියෝජිත කණ්ඩායමක් තෝරා ගත් පසු ඔවුන් කරන කියන වැඩ නිසා ජනතාවගේ යම් කොටසකට අසාධාරණයක් සිදු වන්නේ නම් අප කල යුත්තේ කුමක්ද? ඒ සදහාද නියෝජිත ප්‍රජාත්‍රන්තවාදයේ ක්‍රම වේද සකස් කර තිබේ. ඒ ක්‍රමවේදය තුල නියෝජිත ප්‍රජාත්‍රන්තවාදයේ ප්‍රධාන ටැඹ තුන වන්නේ නියෝජිතයා, විධායකය සහ අධිකරණයි. පාර්ලිමේන්තුව හෝ විධායකය තමන් අපේක්ෂා කල ආකාරයට නොව ජාතියට අලාභ හානියක් වන ලෙසට කටයුතු කරන බව කෙනෙකුට සිතෙන්නේ නම් තමන් ජිවත් වන්නේ ඍජු ප්‍රජාත්‍රන්තවාදයක යැයි සිතමින් විදි වලට පැන පිස්සු කෙළින්නට පටන් ගත හොත් ඇත්තෙන්ම සිදු වන්නේ රටට තවත් අලාභ සිදුවීම මිස හොදක් සිදු වීම නොවේ.
ඒ නිසා අප පත්කළ නියෝජිතයින් ගන්නා යම් තීරණ නිසා රටට හෝ ජාතියට යම් අවැඩක් සිදු වන්නේ යැයි පුරවැසි හෝ පුරවැසි කණ්ඩායමකට හැගෙන්නේ නම් අප ගත යුතු හොදම මාර්ගය අධිකරණය වෙත යාම නොවේද?
උදාහරණයකට පුද්ගලික වෛද්‍ය විද්‍යාල ලංකාවේ ඇති කිරීමට අන්තරය විරුද්ධ නම් ඒවා ඇති කිරීමෙන් රටට හෝ ජාතියට අසාධාරණයක් හෝ පාඩුවක් සිදු වන්නේ යැයි ඔවුන් සිතන්නේ නම් ඒවා ඇති කිරීමට ඉඩ නොදෙන ලෙසට අධිකරණය වෙත යාම නොවේද?
No comments:
Post a Comment