චිත්‍රපට කර්මාන්තයේ අදහස් අවසන් වීම - පැරසයිට්

මම පෙරේදා ඊයේ සහ අද චිත්‍රපට තුනක් බැලුවෙමි. පෙරේදා බැලූවේ ප්‍රංශ චිත්‍රපටියකි. Earth and blood නැමැති එම චිත්‍රපටයේ ලොකු ලී මඩුවක් අයිති පියෙකු සහ ඔහු ගේ දියණිය ගේ ලී මඩුවට, වැරදීමකින් හොරු කණ්ඩායමක් විසින් මංකොල්ල කන ලද මත්ද්‍රව්‍ය කිලෝ ග්‍රෑම් ගණනක් ලැබෙයි. එම හොර කණ්ඩායම එම මත්ද්‍රව්‍ය තොගය සොයා ගැනීමට විශාල ලී මඩුව වෙතට පැමිණෙයි. එහිදී පියා විසින් ඔවුන් පරදවා තමා ගොළු දියණියද බේරා ගන්නා ආකාරය චිත්‍රපටයේ මූලික තේමාව වෙයි. ඉතාමත් සරල කතාවක් වුවද සෑම නරඹන්නෙකුටම රස විඳිය හැකි ආකාරයෙන් තනා ඇත. චිත්‍රපටය පටන් ගන්නා විටම ලී මෝලේ අයිතිකරු පිළිකාවක් නිසා මිය යන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින බව අපට පෙන්වයි. ඔහු ඒ නිසා තමන්ගේ ලී මෝල අසල් වැසි මෙම ව්‍යාපාරයම යෙදෙන කෙනෙකුට විකුණන්නට තීරණය කරයි. ඇක්ෂන් පටන් ගන්නේ ඊට පසුවය. දැන් බොහෝ චිත්‍රපට වලට මෙන්ම මෙහි ද එතරම් ලොකු කතාවක් නැත. ඇත්තේ සිදුවීම් පෙළක් පමණි. එහෙත් ඒවා පෙළ පෙළගස්වා ඇති ආකාරය සහ නලුවන්ගෙ සරල එමෙන්ම දක්ෂ  රඟපෑම් නිසා චිත්‍රපටයෙහි අමුතු ගතියක් තිබේ. නමුත් චිත්‍රපටය සාමාන්‍ය අදහසකි, එහි වූ විශේෂ දෙයක් නොමැත.

ඊයේ මම බැලුවේ කොරියන් චිත්‍රපටයකි. Time for hunting නැමැති එම චිත්‍රපටය 2009 වකවානුවේ දකුණු කොරියාවේ ආර්ථිකය කඩා වැටුණු අවස්ථාවේ ඩොලර් හොරකමක් කර, මුහුද අයිනේ පහසු ජීවිතයක් ගත කරන්නට සැලසුම් කරන යහළුවන් පිරිසකගේ කතාවකි, එයත් චිත්‍රපටයක් ලෙස ඉතා හොඳින් සාදා තිබුණ ද අපට එය බලද්දි ‘අහා’ අවස්ථාවක් එන්නේ නැත.

ඉන් පසු the lift boy නම් මලයාලම් චිත්‍රපටියක් බැලුවෙමි. එයත් අවසන් වනතුරු බලන්නට පුළුවන් වූ නමුදු, ඉස්සර චිත්‍රපටයක් බලද්දී අපට දැනෙන ඒ කික් එක  ලැබුණේ නැත. ඉංජිනේරු සිසුවකු වන තරුණයෙකු තමන්ගේ පියා වැඩ කරන සෝපාන ක්‍රියාකරු රැකියාවේ තාවකාලිකව වැඩ කරන ආකාරයත්, එහිදී හොඳ සහ අනුන්ට ආදරය කිරීම ඔහුට බෙදා ගැනීමට අවස්ථාවක් ලැබීමත් සරල වශයෙන් මේ චිත්‍රපටයේ දිග හැරේ.

මේ චිත්‍රපට තුනම සාමාන්‍යයෙන් අවසානය තෙක් නැරඹිය හැකි ඒවා වුවද,  ඒවායේ යම් අඩුවක් තිබෙන බව මට සිතුනි. සමහර විට දැන් චිත්‍රපට හදන්නන්ට චිත්‍රපට නිෂ්පාදනය කිරීම සඳහා අදහස් වල හිඟයක් තිබේ දැයි, මගේ හිත තුළ සැකයක් ක්‍රමයෙන් වර්ධනය විය.

මම පාසැල් යන සමයේ සිටම සිංහල, හින්දි, දෙමළ, ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටි බොහෝ සෙයින් නැරඹුවෙමි, එකල නුවර ඕඩියෙන් සහ රීගල් සිනමා ශාලා වල දවසෙන් දෙකෙන් බටහිර චිත්‍රපට මාරු කරන කාලයක් විය.
අපි ඒ හැම එකක්ම බැලු වෙමු, පාසල් හැරුණු පසු තෝසේ කඩයකට ගොස් සත හැටකට තෝසෙ දෙකක් කා, තවත් සත හැටක් වියදම් කර ගැලරියේ චිත්‍රපට රීගල් සහ odeon cinema වල මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවෙමු. ඉන්පසුවත් මේ වනතුරුත් චිත්‍රපට නැරඹීම ජීවිතයේ කොටසක් වන මට, මෙලෙස චිත්‍රපට සාදන්නන් අදහස් අතින් බංකොලොත් වී ඇතැයි සිතීම පවා මහත් ශෝකයක් විය.  

මේ සියල්ලම නරඹා දින දෙකකට පසුව, මම ළඟකදි ඔස්කා සම්මාන දිනූ කොරියානු චිත්‍රපටයක් වන parasite බැලුවෙමි. එය නැරඹූ පසු මගේ සිතේ ඒ වර්ධනය වූ සැකය අහේතුක එකක් බව මට ප්‍රත්‍යක්ෂ විය.
අධ්‍යක්ෂකවරයාට ඕනෑකම සහ නිර්මාණශීලීත්වය තිබේ නම්, ඕනෑ තරම් අලුත් අදහස් තිබෙන ඒ බව මෙම චිත්‍රපටියෙන් මනාව පැහැදිලි වෙයි.

parasite මගේ ඒ කණගාටුව සම්පූර්ණයෙන් නැති කර දැම්මේය. එය මා මෙතෙක් බලන ලද චිත්‍රපට අතරින් වූ හොදම දහය ඇතුලට දාන්නටද  පුළුවන.

මෙයට පෙර මම ඔක්රා වැනි කොරියානු චිත්‍රපට කිහිපයක් නැරඹුවෙමි. චිත්‍රපට කර්මාන්තයේ අනාගතය කොරියාව බව දැන් මට සිතේ. අදහස් වලින් බංකොලොත්වී චිත්‍රපට කර්මාන්තය නැතිවී යාමට ඉඩ තිබෙන බව සිතා මට කනගාටුවන්නට  අවශ්‍යතාවයක් නැත්තේය.