සහතික මිලේ කතාව.

                               වියට්නාමයේ අලුත් ක්‍රම

අප ප්‍රවෘත්තිවල වරින් වර සහතික මිල ප්‍රශ්නය මාතෘකාවක් බවට පත්වෙයි. 

මුලින්ම සිදුවන්නේ ගොවියන් පිරිසක් ප්‍රධාන මාර්ගයට පැමිණ ටයර් කිහිපයක් පුලුස්සා උද්ගෝෂණයක් සංවිධානය කිරීමය. පාරේ යන සියලුම වාහන නවතා නොගතහොත් තමන්ගේ උද්ගෝෂණයට ප්‍රවෘත්ති නාලිකාවල හවස ප්‍රවෘත්තිවල වැදගත් තැනක් නොලැබෙන බව ඔවූහූ දනිති. පැමිනි පිරිස විශාල නම් කිසිම කරදරයක් නැතිව මෙය කරගත හැකි නමුදු පිරිස ගණනින් අඩු නම් පොලීසියට ඔවුන් එහාට මෙහාට තල්ලු කර වාහන වලට පාරේ ඉඩ අරන් දීමට පුලුවන.   

බොහෝ විට මෙවැනි උද්ගෝෂණවල විරුද්ධ පක්ෂයේ දේශපාලඥයකු හෝ දෙදෙනෙකු අවසානයේ සම්බන්ධ වන අතර උද්ගෝෂණය ප්‍රදේශයට බලපාන විශාල එකක් නම් ; පසුගිය දින පැවති උමා ඔය උද්ගෝෂණය වැනි, දේශපාලන පක්ෂ කිහිපයක ප්‍රාදේශීය ගෝල බාලයින් සහභාගි වෙති. 

පොලීසිය පිරිස තල්ලු කර පාරේ ඉඩ ගැනීමට සැරසෙන්නේ නම් කිහිප දෙනෙකු පාරේ නිදා ගෙන එය වලක්වන්නට උත්සාහ කරති. සහතික මිල ඉල්ලන උද්ගෝෂණයක් නම් සහතික මිල ඉල්ලා සිටින කෘෂි නිෂ්පාදනය ටිකක් ගෙනැවිත් පාරේ හැලීමට හෝ පාරේ ප්‍රදර්ශනය කිරීමද සිදුවේ. 

අවසාන වශයෙන් මෙවැනි සහතික මිල ඉල්ලීමක් සිදු වූයේ දින කිහිපයකට පෙර ඇඹිලිපිටියේය. එහිදී සහතික මිල ඉල්ලනු ලැබුවේ ගම්මිරිස් සදහාය. ඉහතින් ප්‍රස්ථාරයෙන් පෙනෙන්නේ 2008 සිට 2013 දක්වා ලෝක වෙළඳ පොලේ කලු සහ සුදු ගම්මිරිස් මිලය. මෙට්ට්‍රික් ටොන් එකක ඇමරිකානු ඩොලර් වලින් දක්වා ඇති මෙම දර්ශකයේ හැටියට කලු ගම්ම්රිස් වලට අඩු මිලක් ලැබී ඇත්තේ 2010 පටන් ගන්න කොටම වාගේය. එවිට කලු ගම්මිරිස් මිල ටොන් එකකට ඩොලර් 1800 ක් පමණ වෙයි. 
මෙම මිල ක්‍රමයෙන් වැඩි වී 2011 අවසානයේදී ඩොලර් 7600 කට පමණ යයි. මේ හතර ගුනයක පමන වැඩිවීමකි. ලෝක වෙළඳ පොලේ වෙළඳාම් කෙරෙන ඕනෑම වෙළඳ භාණ්ඩයක මිල මෙලෙස අඩු වැඩි වෙමින් පවතී. විශේෂයෙන් කෘෂිකර්ම නිෂ්පාදනවල මිල වෙනස්වීම් වල බොහෝ උල්ලසිතය. නිෂ්පාදන වැඩිවීම, වර්ෂාව හෝ නියඟය, අලුත් රටවල් නිෂ්පාදනයට එකතුවීම, මෙලෙස සිදුවීමට ප්‍රධාන හේතු වෙයි. 

මේ දිනවල ගම්මිරිස් මිලටද සිදු වී ඇත්තේ මෙවැනිම හේතුවකි. ඒ වියට්නාමයේ ගොවියන් ලබාගෙන ඇති විශාල අස්වැන්න හේතුවෙනි. එලෙසම ඔවුන්ගේ දක්ෂ කලමනාකරණය නිසා හෙක්ටයාරයකට ලැබෙන අස්වැන්න ප්‍රමාණය වැඩිකර ගැනීමෙනි. සංසන්දනාත්මකව ඔවුන් දැන් හෙක්ටයාරයකින් ගම්මිරිස් කිලෝ ග්‍රෑම් 3000 ක් පමණ නිපදවන අතර අපගේ ගම්මිරිස් වතුවල හෙක්ටයාරයකට නිපදවන්නේ කිලෝ ග්‍රෑම් 500 ක් පමණි. ඒ අනුව වියට්නාමයේ ගොවියෝ වඩා හොඳ කෘෂිකාර්මික ක්‍රමවේද යොදා ගනිමින් අපේ ගොවියන් මෙන් හය ගුනයක අස්වැන්න ලබා ගනිති.   

ලංකාවේ ගම්මිරිස් කිලෝ ග්‍රෑමයකට නිෂ්පාදන වියදම රුපියල් 60 යැයි ගණන් බලා තිබේ. එහෙත් ඇත්තෙන්ම පවුලේ සාමාජිකයන් විසින් කලමනාකරණය කෙරෙන වානිජ වහයෙන් සිදු නොකෙරෙන නිෂ්පාදන වියදම මීටත් වඩා අඩු බව මා පුද්ගලිකව දන්නෙමි. 

ගම්මිරිස්වල කෘෂි ආර්ථිකය පසෙකින් තබා මේ සහතික මිලේ ප්‍රශ්නය දෙස විමසුමෙන් බලමු. ඉහත ප්‍රස්ථාරය දෙස බැලූ විට එහි සාමාන්‍ය මිල ගම්මිරිස් මෙට්ට්‍රික් ටොන් එකකට ඩොලර් 4500 කි. එම මිල අන්තර් ජාතික වෙළඳ පොලෙහි පවතින විට ලංකාවේ ගම්මිරිස් කිලෝ ග්‍රෑමයක මිල රුපියල් 1500 ක් යැයි සිතුවහොත් මිල ඊට වඩා අඩුවන සෑම ඩොලරයකටම දේශීය මිලද රුපියල් ගණනින් ප්‍රතිචාර දක්වයි. වැඩි වන විටද තත්වය එසේමය. එහෙත් මිල වැඩි වන විට ගොවියෝ වැඩි මිලට ගම්මිරිස් විකුණා නිශ්ශබ්දව එම මුදල් සතුටින් පාවිච්චි කරති. පොදු ජනයා වන අපට නිකමටවත් පාටියට ආරාධනා කරන්නේ නැත.   

මිල අඩු වූ විට පාරට බැස මහ මඟ වාහන නවත්වා ඒ අඩු වූ කොටස පොදු ජනයාගේ; ඒ කියන්නේ අපේ, මුදලින් එකතු කර සහතික මිලක් දෙන්නට කියති. 

මෙලෙස අඩුගානේ මසකට වරක්වක් පැවැත්වෙන අල ලූණූ, මිරිස්, සහල්, කිරි, රබර් සහ තේ වැනි සියලු කෘති නිෂ්පාදනයන්ට මිල අඩු වන කාලයට අපෙන් මුදල් දමා සහතික මිලක් දෙන්නට සිදු වුවහොත් අපේ බදු මුදල් වෙන කිසිවකටත් නොයදවා සහතික මිල පවත්වා ගැනීමටම ගෙවන්නටම සිදුවනවා නොඅනුමානය. එහෙයින් මේ ගොවියනට සහතික මිල ලබාදීම ප්‍රායෝගික නොවේ. 

එහෙත් මෙයට යම් තරමක විසඳුමක් ඇති කරන්නට රජයට පුලුවන. එය සහතික මිල අවශ්‍ය යැයි කියන සියලුම ගොවියන් ලියාපදිංචි කර ඔවුන්ගේ නිෂ්පාදනයන්හි මිල යම් පෙර නිර්නය කරගත් ප්‍රමාණයකට වඩා ඉහලට ගියවිට එම වැඩි ප්‍රමාණය යම් ලෙසකින් ආයෝජනය කරවා මිල අඩු වූ විට ඒවා ඔවුනට ලබා ගැනීමට සැලැස්වීමයි. 

එසේ නොමැතිව රජයට පතුලක් නැති ලිඳකින් මුදල් ලැබෙන්නේ යැයි සිතා සෑම නිෂ්පාදනයකම මිල අඩුවන විට ඒ අඩුවන මුදල පොදු ජනයාගේ මුදලින් ගෙවන්නට ගියහොත් මේ රටට නම් ගොඩ ඒමක් නැත්තේය. එලෙස සහතික මිල ගෙවද්දීත් ඒවායින් කොතරම් මුදලක් නාස්තිවේදැයි යන්නත් සැලකිල්ලට බදුන් කලයුතු කරුණකි.