මම මෙතෙක් බොහෝ රටවල ඇවිද ඇත්තෙමි. ඇවිද පමනක් නොව ජීවත් වීද ඇත්තෙමි. මෙයින් ඉන්දියාවේ අවුරුදු දෙකක් , පකිස්තානයේ අවුරුද්දක් ඇමෙරිකාවේ අවුරුද්දක් අඩු වැඩි වශයෙන් ද තවත් රටවල් 30 ක පමන කෙටි සංචාරකයන් ඇතුළත් වෙයි.
මෙයින් සංචාරයන් තුනක් හැරෙන්නට අනෙක් ඒවා මා වැඩකල ආයතන වල රාජකාරි සඳහා ගිය ඒවා බැවින් ඒවා සදහා වියදම් කරන ලද්දේ එම ආයතනයන් වලිනි.
මගේ මුදලින් මම කල සංචාර වන්නේ මියන්මාරය, වියට්නාමය සහ චීනයයි. ඒ මට ඒවාට කලින් යන්නට අවස්තාවක් නොලැබුනු නිසාත් මෙම රටවල් ගැන මට යම් හේතුවක් නිසා; බොහෝවිට පොත් කියවද්දි හෝ චිත්‍රපට බලද්දී ඇතිවූ උනන්දුවක් නිසා, යාමට උනන්දුවක් සිතේ පැලපදියම් වී තිබූ හේතුවත් නිසා වන්නට පුලුවන.
මෙවර මම යන්නට තීරණය කලේ ජපානයටය. එම තීරණයටද බොහෝ හේතු තිබුනද වඩාත්ම බලගතු හේතු තුන වූයේ දහනායක බන්ඩාර නැමැති මගේ මිතුරෙකුත් අකිරා කුරසෝවා ත් එලිපන්ට් වැනිශස් පොත් ලියු කතුවරයා වන හරුකි මුරකාමි යන තිදෙනාය.
දහනායක මට නිතරම මෙම ගමන මතක් කලේය. එයිනුදු නොනැවතී මම එරටට පැමිනිය හොත් ඔහුගේ නිවසේ නැවතී සිටීමට හැකි බවට සහතික කර ඔහුගේ පදිංචිය සහතික කරන යම් ලියකියවිලි කිහිපයක්ද මා වෙත එව්වේය. අනෙක් දෙදෙන එම රට ගැන මා සිත තුල ලොකු උනන්දුවක් ඇති කර තිබුනේ පොත් සහ චිත්‍රපට වලිනි.
මම අන්තර්ජාලයේ බලා අයදුම්පත පුරවා නොයෙකුත් අවශ්‍ය ලියවිලිද සමග එම වීසා ලබාදෙන කොල්ලුපිටියේ පිහිටි කාර්‍යාලයකට රැගෙන ගියෙමි. මෙම ලියවිලි අතර මගේ කසාද සහතිකයේ පිටපතක්ද ලබාදීමට මට සිදුවිය. සති දෙකක චාරිකාවක් සදහා මෙලෙස ලංකාවට පැමිනීමට වීසා ඉල්ලන ජපනෙකුගෙන් ඔහුගේ විවාහ සහතිකය ඉල්ලා සිටීයේනම් ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය කුමක් විය හැකි දැයි සිතාගන්නටත් බැරිය.
සමහරවිට ඒ රටේ ප්‍රධාන ප්‍රවෘත්තියක් බවට මෙය පත්වන්නට ඉඩ තිබේ.
මේ කාලයේ මගේ ජාතික හැඳුනුම්පත නැතිවී නව හැඳුනුම්පතක් අයදුම් කර මාස 10 ක් ගතව තිබුනී. මම සොයා බැලූවිට එය රැගෙන යා යුතුම බව මට වැටහුනී. මේ නිසා මම මේ පිලිබඳව fb එකේ පෝස්ට් එකක් දැමුවෙමි.
මිතුරන් කිහිපදෙනකුම මේ පිලිබදව උනන්දු වු අතර මුහීඩ් ජිරාම් යන සමාජ ක්‍රියාකරුවා ආයතනයේ ප්‍රධානියා ට කතාකර එම සතියේ සිකුරාදා තැපෑලෙන් එය ගෙදරට ලැබෙන්න සැලැස්වීය.
තවත් මිතුරන් කිහිපදෙනකුම මේ සදහා උදව් කරන්නට වෙහෙස ගත් අතර මේ අතර මා සමග නාවික හමුදාවේ වැඩකල දෙදෙනෙකු ද මගේ පෝස්ට් එක දුටු පුද්ගලයන් ලියාපදිංචි ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂක වරයෙකුද විය.
මම ලියකියවිලි ද රැගෙන කෝල්ලුපිටියේ පිහිටි ඒවා බාරගන්නා පුද්ගලික ආයතනයක් වූ කාර්‍යාලයකට ගියෙමි. මනාව සංවිධානය වූ එම කාර්‍යාලයේ මා දුටු එකම අඩුව වූයේ වේටින්ග් ඒරියා එකේ කොතරම් හිස්පුටු තිබුනත් කලින් පැමිනෙන අයදුම්කරුවන් එයට පිටතින් ආරක්ෂක කවුන්ටරයක් අසල රඳවාගෙන සිටීම පමනී.
මගේ ලිපි චෙක් ලිස්ට් එකකට අනුව එම ආයතනයේ සේවිකාවක විසින් පරීක්ෂා කලාය. එකක් හැර අනෙක් ලියකියවිලි සියල්ල සම්පූර්ණ බව ඇය කිව්වාය.
අවසනාවකට වාගේ නැවතත් හෙනහුරාට හිටියේ මගේ nic එකය.
හරි පොඩ්ඩයි නේ. මේ වගේ කතා පැල් බැඳගෙන කියවන්නයි මං මනාප.. ජය වේවා..
ReplyDeleteපෝන් එකෙන් ලියන්නෙ , ටිකක් ලියනකොට ඇති හිතෙනව
ReplyDelete